بازار تبادلات ارز(Forex)

بازار ارز (فارکس، FX (تلفظ “اصلاح”)، یا بازار ارز) یک بازار جهانی غیرمتمرکز یا خارج از بورس (OTC) برای تجارت ارز است. این بازار نرخ ارز را برای هر ارز تعیین می کند. این شامل تمام جنبه های خرید، فروش و مبادله ارز به قیمت های جاری یا تعیین شده است. از نظر حجم معاملات، با اختلاف بزرگترین بازار جهان است و پس از آن بازار اعتباری.

مشارکت کنندگان اصلی در این بازار، بانک های بزرگ بین المللی هستند. مراکز مالی در سراسر جهان به عنوان لنگر معاملات بین طیف گسترده ای از انواع خریداران و فروشندگان در تمام ساعات شبانه روز، به استثنای تعطیلات آخر هفته، عمل می کنند. از آنجایی که ارزها همیشه به صورت جفت معامله می شوند، بازار ارز ارزش مطلق یک ارز را تعیین نمی کند، بلکه ارزش نسبی آن را با تعیین قیمت بازار یک ارز در صورت پرداخت با ارز دیگر، تعیین می کند. به عنوان مثال: 1 USD ارزش X CAD، یا CHF، یا JPY، و غیره است.

بازار ارز از طریق موسسات مالی کار می کند و در چندین سطح فعالیت می کند. در پشت صحنه، بانک ها به تعداد کمتری از شرکت های مالی موسوم به “معاملات” روی می آورند که در مقادیر زیادی مبادلات ارزی مشارکت دارند. اکثر دلالان ارز بانک ها هستند، بنابراین این بازار پشت پرده گاهی اوقات “بازار بین بانکی” نامیده می شود (البته تعداد کمی از شرکت های بیمه و سایر انواع شرکت های مالی درگیر هستند). تجارت بین دلالان ارز می تواند بسیار زیاد باشد و صدها میلیون دلار را شامل شود. به دلیل مسئله حاکمیت در مورد دو ارز، فارکس نهاد نظارتی کمی (اگر وجود داشته باشد) اعمال خود را تنظیم می کند.

بازار ارز با فعال کردن تبدیل ارز به تجارت و سرمایه گذاری بین المللی کمک می کند. به عنوان مثال، به یک تجارت در ایالات متحده اجازه می دهد تا کالاهایی را از کشورهای عضو اتحادیه اروپا، به ویژه اعضای منطقه یورو وارد کند و یورو بپردازد، حتی اگر درآمد آن به دلار آمریکا باشد. همچنین از سفته بازی و ارزیابی مستقیم نسبت به ارزش ارزها و سفته بازی حمل و نقل، بر اساس نرخ بهره تفاوت بین دو ارز پشتیبانی می کند.

در یک معامله ارز معمولی، یک طرف مقداری از یک ارز را با پرداخت مقداری ارز دیگر خریداری می کند.

بازار ارز مدرن در طول دهه 1970 شکل گرفت. این به دنبال سه دهه محدودیت های دولت بر مبادلات ارزی تحت سیستم مدیریت پولی برتون وودز بود که قوانین روابط تجاری و مالی بین کشورهای صنعتی بزرگ جهان را پس از جنگ جهانی دوم تعیین کرد. کشورها به تدریج از رژیم نرخ ارز قبلی به نرخ های ارز شناور روی آوردند که طبق سیستم برتون وودز ثابت باقی ماند.